Blog

Omgaan met tegenslagen

David Weersma - Ambassadeur Tough Minds - Rugby

Mijn laatste jaar in Frankrijk had ik een van de grootste tegenslagen in mijn sportieve leven

Ik speelde het jaar daarvoor op een hoog niveau, maar mijn club en ik verloren veel wedstrijden. Ik genoot niet meer van het rugby, dus ik wilde weg. Maar omdat de prestaties van dat seizoen mij uiteraard niet in een goed daglicht zetten, was de enige kant waar ik heen kon: een niveau naar beneden.

Aangezien ik een niveau omlaag ging was ik erop gebrand om na deze stap achteruit weer 2 vooruit te doen. Om zo fit mogelijk te zijn had ik dus het hele off-season als een jekko getraind. 6 Dagen per week, 2 keer per dag.

Toen ik eenmaal aankwam bij de nieuwe club, kwam er nog meer conditietraining bij en begon ik een dieet om nog iets meer af te kunnen vallen.

Long story short, nadat ik mijn lichaam voor zo’n lange tijd onder zo veel stress had gezet explodeerde ik voor het seizoen begon. Ik kreeg een blessure in mijn hamstring en daarna in mijn lies, die tegen de kerst zo erg was dat ik niet meer normaal uit bed kon komen.

Het contract werd verscheurd, en ik moest terug naar NL om te revalideren.

Die tegenslag was gigantisch.

In de hoop mijn droom in leven te houden ben ik zo hard te keer gegaan dat het uitkwam op een seizoensbeëindigende blessure. Het ergste was het feit dat ik het aan mijzelf te danken had. Het was geen freaky accident, het was een overtrainingsblessure. Eentje die voorkomen had kunnen worden.

Mijn initiële reactie is er dan eentje van frustratie, schaamte, jaloezie en zelfmedelijden.. "Dit is oneerlijk, waarom gebeurt dit nou bij mij! Ik heb zo veel ongeluk.."

Ik ben even helemaal klaar met alles en iedereen. Hoe kon ik zo stom zijn? Ik had mijzelf gewoon gesaboteerd!

Afhankelijk van de grootte van de tegenslag, duurt die initiële reactie een paar seconden tot een paar weken. Dan heb ik mijn baalmomentje gehad en kan ik weer wat rationeler naar de situatie kijken. Het is niet anders. Wat kan ik wel doen?

Maar in mijn baal periode gaat ook even alles uit het raam. Ik ga lekker eten, drink een biertje als ik er zin in heb, en skip af en toe een individuele training die ik normaal gesproken wel had gedaan. Dat klinkt misschien verwend, of zwak, en misschien is het dat ook wel. Ik ben normaal gesproken gedisciplineerd in wat ik doe en zolang ik daar eens in de zoveel tijd de positieve effecten van zie of voel, kan ik dat goed volhouden.

Als er dan zo’n grote tegenslag komt ben ik er ook wel even klaar mee. Dan gaan we even naar de andere extreme.

Hoe ga je daar dan mee om?

Daar moet ik dan doorheen. In dit geval moest ik mezelf in de spiegel aankijken en duidelijk maken dat dit geen ongeluk was. Dit was een uitkomst van een maandenlange marteling waarin ik niet naar mijn lichaam luisterde, en constant de grens verlegde zonder mijn lichaam de kans te geven om te herstellen.

Die realisatie was de eerste stap richting herstel. Als ik dit op pech af zou schuiven, zou niks mij ervan weerhouden om deze fout nog een keer te begaan.

Het duurde mij ongeveer 3 weken voordat ik hier over heen was. Ik kan nog steeds hoofdschuddend hieraan terugdenken, maar ik zie het in voor de onwetende fout die het was. Eerst kon ik mijzelf wel neerschieten.

Het lastige aan zo’n overtrainingsblessure is dat je spierpijn moet onderscheiden van echte pijn. Ik was keihard aan ’t trainen, dus voor mij was het niet meer dan normaal dat mijn lichaam voelde alsof het een Mufasaatje had gedaan en overrompeld was door een kudde gnoes.

Het seizoen ging net beginnen. Ik wilde dus niet aan de kant zitten.

De pijn werd constanter, ik was iedere dag moe, en mijn kracht in de gym nam af. Dat waren allemaal tekenen die ik niet kon herkennen op dat moment, waardoor ik uiteindelijk naar de kloniale ging.

Kleine blessuretjes die eventueel binnen een paar weken weer hersteld hadden kunnen zijn, negeerde ik bewust, en dacht er met een goeie warming up wel doorheen te kunnen.

Uiteindelijk veranderde die goeie warming up in pijnstillers voor de wedstrijd, en daarna werd het pijnstillers voor elke training.

Ik kon het niet langer meer uitstellen. Ik ging naar de specialist toe en die vertelde mij in duidelijke taal dat dit niet langer door kon gaan. Ik moest het seizoen afstrepen en terug naar NL voor mijn herstel.

Dat was het dan. Mijn heroïsche comeback op hoog niveau.. Geëindigd in een groot fiasco.

Een van de belangrijkste veranderingen die ik mentaal deed in deze periode, losstaand van het ‘in de spiegel kijken’, was toen ik minder begon te denken aan wat ik niet meer kon doen en meer ging kijken naar wat ik nog wél kon doen.

Ik speelde zo’n 4 maanden met de blessure, en kon aan het einde vrij weinig wat met rugby te maken had. Ik zag mijzelf dus als nutteloos, want rugby was het gene wat ik moest doen.

Toen ik eenmaal over mijn baalmomentje heen was, en wat meer overzicht had, bleken er oneindig veel dingen te zijn die ik nog wel kon doen.

Ik kon nog muziek maken, ik kon nog wandelen, ik kon nog bovenlichaam trainen in de gym, ik kon mobiliteitsoefeningen doen, ik kon lezen..

En het grappige is dat toen ik dat realiseerde, ik opeens een onwijs leuke tijd er van heb kunnen maken. Ik had nu namelijk veel meer tijd over om al die andere dingen te doen, waar ik normaal gesproken alleen maar kon trainen.

Ik heb meerdere optredentjes kunnen doen, ik heb etentjes met vrienden gehad wat normaal gesproken nooit kon, ik ben zelfs meegegaan als assistent coach met Nederland U20 voor hun Europees Kampioenschap. En ondertussen kon ik nog steeds prima mijn hersteltrainingen doen.

Door deze mentale verandering zat ik veel minder gestrest in die revalidatie periode, en kon ik zo voor een grote negatieve ervaring heel veel positieve ervaringen in de plek zetten.

David Weersma
Ambassadeur Tough Minds
Rugbyspeler NL Team

Heb jij na het lezen van dit stuk ook zin met Tough Minds aan de slag te gaan om jouw skills verder te trainen, neem dan contact op via info@toughminds.nl of  klik hier om ons een berichtje te sturen.