In 2024 – 2025 leert ambassadeur van Tough Minds rugbyer David Weersma omgaan met een seizoen van verandering. Hij heeft te maken met grote aanpassingen in zijn leven. In deze blog vertelt hij vanuit zijn ogen hoe hij om is gegaan met deze veranderingen, moeilijke keuzes, welke uitdagingen hij tegenkwam en hoe hij zichzelf herpakte. Daarnaast vertelt hij hoe hij samen met zijn rugbyteam doelen heeft gesteld, tegenslagen heeft overwonnen en samen tot het best haalbare resultaat kwam.
Na de Nederlands Team periode had ik eigenlijk verwacht dat rugby een stapje terug zou gaan doen in mijn prioriteiten. Ik had jarenlang alles gegeven voor een historische WK Kwalificatie en die droom viel in één klap weg. Ik zag niet voor mij dat er op clubniveau nog doelen konden zijn die mij diezelfde motivatie en drive zouden geven.
Tegelijkertijd stond er ook iets veel groters op mij te wachten: Mijn vriendin ging in mei bevallen van ons eerste dochtertje. In mijn hoofd was de keuze al gemaakt – rugby zou vanzelf op een lager pitje komen te staan.
De terugkomst naar de club verliep stroef, zoals verwacht. We speelden een wedstrijd tegen het laagste team van de competitie en ik kon mij daar met geen mogelijkheid voor motiveren. De druk en hoge standaarden die wij bij het NL Team nastreefden waren hier niet terug te vinden en ik eerlijk gezegd baalde ik nog steeds erg van de ingestorte droom.
Gelukkig werd het beter. Hier leerde ik omgaan met de eerste grote verandering dit seizoen. Ik kon een knopje omzetten en voelde ook een verantwoordelijkheid naar de groep toe: Als ervaren speler zou ik zelf die standaarden moeten zetten, en niet verwachten dat die gezet worden door de groep. Ik wist mij beter een houding geven, en kon makkelijker schakelen tussen het doordeweekse werk en de wedstrijdfocus. Daardoor groeide mijn aandeel in het team, en ook mijn motivatie om wat te bereiken met deze groep. Ik wilde met dit team landskampioenschap worden.
En toen stond de tweede grote verandering van dit seizoen voor de deur waar ik mee moest omgaan. Want daar kwam Maya, ons dochtertje. Een prachtig, gezond meisje dat vanaf nu deel van ons leven ging uitmaken! De eerste dagen waren gestoord. Een wervelwind waarin je niet weet welk jaar het is, vaak niet eens hoe laat, en waar de kraamzorg de enige houvast is in deze vloedgolf van nieuwe ervaringen.
Je leert heel veel in die eerste weken, en gelukkig merk je dus ook dat je snel vooruit gaat. Langzaam kwam er wat meer structuur in, en voelde ik ook weer de behoefte om terug naar training te gaan. Zoals wel vaker in mijn overdenkende kop, had ik al een paar dagen (en nachten) lopen denken over deze beslissing, en was ik tot een logische conclusie gekomen dat dit een goed moment was om terug te keren naar training. Ik had alleen over het hoofd gezien dat ik tot deze conclusie was gekomen na een uitgebreide interne dialoog met mezelf, en het was vergeten te bespreken met mijn vriendin.
Natuurlijk was zij dus verrast, en terecht boos dat ik haar niet had betrokken bij deze beslissing, zeker aangezien zij hier de consequenties van moest gaan dragen. 4 avonden per week, minimaal 4 of 5 uur per dag.
Elke keer als ik naar training ging of een wedstrijd moest spelen liet ik haar alleen achter met kleine Maya, en stond ze er alleen voor. Daarbij kwam ook nog dat Maya een specifiek huil-uurtje had tijdens de dag, waarin ze ontroostbaar aan ’t krijsen was zonder dat je iets kon doen om het te laten stoppen. Drie keer raden wanneer dat huil-uurtje zich afspeelde? Yep, tijdens mijn trainingen..
Elke keer voordat ik naar een training ging, was het dus zo veel mogelijk voorbereiden zodat Sandra in ieder geval al een momentje voor zichzelf had gehad en dat ze bijvoorbeeld iets van avondeten klaar had staan. Wanneer ik terugkwam van training kwam ik thuis bij een volledig uitgeputte vriendin die Maya meteen aan mij gaf en daarna even moest ontladen met een wandelingetje of een lange, warme douche. Dat zorgde dus voor veel spanning, stress en schuldgevoel van mijn kant, en frustratie, verdriet en onmacht aan de kant van mijn vriendin.
Ook energiek was het heel erg zwaar aangezien ik nu 3-5 (gebroken) uurtjes slaap per nacht kreeg, weinig tijd had om maaltijden voor te bereiden voor trainingen, en na trainingen meteen door moest met op Maya passen. Dus fysiek ging ik snel achteruit. Snel moest ik mijn krachttrainingen aanpassen naar minder gewicht en meer mobiliteit. Anders had ik geen energie meer voor de veldtraining. Ik merkte ook dat door het gebrek aan slaap en het constant leven buiten je comfortzone ervoor zorgt dat ik minder discipline had voor bijvoorbeeld dieet. Daarom at ik dus gewoon alles wat ik tegenkwam. Ik zorgde er vaak voor dat er wel genoeg proteïne in zat maar qua calorieën, suikers en vet maakte het mij niks meer uit.
Het was dus verre van ideaal wat betreft herstel en fysieke prestaties in de gym, maar gek genoeg hebben mijn veldprestaties er niet onder geleden. Sterker nog, ik heb de laatste wedstrijden echt lekker gespeeld en heb een stap omhoog kunnen nemen wat betreft leiderschapsrol en fysieke aanwezigheid op het veld. Ik geloof dat dat ligt aan het feit dat ik heel erg duidelijk wist wat ik opofferde om telkens maar weer naar die training te gaan. Het was heel goed zichtbaar wat ik veroorzaakte. Niet alleen voor mijzelf maar vooral voor mijn vriendin, door ervoor te kiezen om het seizoen af te maken.
Dat zorgde ervoor dat ik het ook waard wilde maken. Het bracht spanning met zich mee en legde veel druk op mijn familie. Als ik op training dan ook nog eens de kantjes ervan af zou lopen zou het weggegooide tijd zijn. Ik voelde mij op het veld dus lekker. In combinatie met een groep die gemotiveerd was en écht aan het zoeken was naar oplossingen ontstond een hele energieke omgeving waarin iedereen het naar z’n zin had.
Na een gewonnen halve finale wisten we: We staan weer in de finale. Voor het derde jaar op rij. En tot nu toe hadden we ‘m nog nooit gewonnen. Samen met onze captain Amir nam ik initiatief. We wilden voorkomen dat de druk ons zou verlammen. Daarom schakelden we sportpsycholoog Petra van Tough Minds in voor een sessie met onze leiderschapsgroep en coach.
Dat soort sessies zijn tricky. Snel te zweverig. Te ‘praatgroeperig’. Maar Petra raakte precies de juiste snaar. Wij konden de conclusie uit deze sessie gelijk terugbrengen en inzetten op het veld. Het gaf richting, structuur en energie. En vooral: het gaf vertrouwen. Ik merkte dat ik ook een rol begon te spelen in die energie brengen in het team. Normaal gesproken ben ik, zeker in warm ups, redelijk naar binnen gericht. Eenmaal op het veld begin ik dan met veel tactisch praten, maar niet gericht op mensen ophypen. Nu begon ik meer de energiestarter te zijn, met woorden maar ook met acties, en dat vond ik een leuke rol om te spelen. Omgaan met deze derde verandering van dit seizoen ging me natuurlijk af. Het was ene bewuste keuze om een andere rol te spelen.
De 2 weken voorbereiding op weg naar de finale was een fantastische periode waarin veel lessen voor mij zaten over hoe je een groep samen kan brengen. Hoe je kan zorgen dat je op de goeie gedachten focust die je kracht geven, in plaats van de gedachten die je alleen maar naar beneden halen. We stonden in de finale tegen de ongeslagen Rotterdammers en waren dus de underdogs. Maar door de voorbereiding die we hadden, met de sessie met Petra, stonden wij vol vertrouwen in die wedstrijd.
We wisten waar onze sterke punten lagen. Ook wisten we hoe wij die zo vaak mogelijk naar voren konden laten komen. Ook wisten wij dat we dit keer écht diep moesten gaan graven om überhaupt een kans te maken deze finale. Waar we het in vorige finales vaak over tactiek en strategie hadden, was nu het mentale stukje een groot onderwerp. En of we hebben gegraven.
Na de eerste 15 minuten stonden we al met 12-3 achter, maar in plaats van in paniek te raken vochten wij ons penalty voor penalty terug, om met 16-15 achterstand de rust in te gaan. En het bijzondere: Ook al stonden wij met 1 puntje achter, wij waren helemaal opgepompt en energiek. Wij voelden: Dit kan!
Rotterdam stond voor, maar daar zag je juist steeds meer twijfel inkruipen. Die begonnen langzaam de controle te verliezen. De tweede helft was gigantisch spannend met scores over en weer. Toen, met nog tien minuten te gaan scoorden we een try voor de voorsprong. Drie puntjes voor. Nu: overleven.
De laatste minuten waren pure chaos en strijd, maar we hielden stand. En toen klonk het fluitsignaal. Het was gebeurd. Voor het eerst in 11 jaar waren wij met HRC weer landskampioen! Mijn vriendin, en kleine Maya, zaten samen met mijn familie op de tribune en de ontlading was immens. Wat een emotie en opluchting. Het was gelukt!! De blijdschap die het gaf aan zo veel mensen van de club was heel bijzonder om te zien, en fantastisch om mee te maken.
Wat het voor mij erg emotioneel maakte was dat ik wist dat mijn beslissing om zo snel weer te gaan rugbyen grote gevolgen had voor mijn vriendin. Ook zij moest, hoewel ze daar zelf weinig invloed op had, omgaan met een seizoen van verandering. Hoe Sandra dat heeft opgepakt en de rol van moeder heeft omarmt is zo sterk, zo dapper. Elke keer als ik er aan denk krijg ik toch weer een kleine brok in m’n keel.
Het zorgde voor spanning tussen ons. We liepen op ons tandvlees. Maya vroeg alle aandacht. Allemaal dingen die speelden tijdens zo’n voorbereiding naar groot piekmoment. Maar dit keer gebruikte ik het niet als excuus. In allebei de vorige finales was er iets gebeurd waardoor ik een excuus had om niet optimaal kon presteren. In de eerste had ik een gigantisch ijsbeentje waardoor ik in de twee maanden daarna nog steeds niet normaal kon lopen, en in de vlak voor de tweede finale was er een heftige privé gebeurtenis in de familie.
Redenen waarom ik niet helemaal gefocust kon zijn op die wedstrijd. Maarja, wat had dat als effect:
– Ik zat na het verlies de hele zomer daarna alleen maar te denken aan de ‘Wat als’. Zo veel spijt. – Had ik niet wat beter kunnen voorbereiden? Had ik toch niet door de pijn heen kunnen spelen?
Nu waren er duidelijk weer veel redenen waarom ik niet optimaal kon voorbereiden, en dus eventueel presteren, maar ik was zo klaar met excuses verzinnen. Dus daarom had ik nu bewust gezegd: Ik heb nu gekozen voor de rugby en ik ga dealen met de gevolgen. Ik kan en wil leren omgaan met een seizoen van verandering. Het feit dat ik deze beslissing heb gemaakt, betekent dat ik volledig aanwezig moet zijn op training en zelf moet dealen met de omgeving.
De belangrijkste les? Het leven wordt nooit rustig of overzichtelijk genoeg om perfect te presteren. Er zijn altijd redenen om het niet te doen. Maar als het je lukt om iets door die chaos heen bouwen, om het gebruiken als brandstof — dan gebeuren de mooiste dingen.
Heb jij net als David ook weleens moeite met het vinden van jouw balans in een chaotisch (topsport)seizoen? Wil jij ook leren hoe je kan omgaan met een seizoen van verandering? Kan je ook hulp gebruiken bij het creëren van overzicht in jouw drukke planning? Bij Tough Minds denken we graag met je mee!
Wil jij voor jouw team ook een sessie inplannen met één van onze sportpsychologen? Of wil je eens sparren over de mogelijkheden? Neem contact met ons op!
Meer over onze ambassadeurs & Team Tough Minds? Lees het hier! of volg David Weersma op instagram.
